Etrafımızda bir sürü
kalkan var,toplum gereği belki bilmiyorum.Uzun süre hayalini kurduğun birtakım
şeyler gerçekleşiyo gibi olunca bile,ya ne bileyim,artık hayalkırıklığı
korkusuyla adım atmak istemiyor insan.'Gel ulan buraya,senle de arkadaş
olcam,geç otur şöyle umutsuzluk ve yalnızlığın ortasına' diyesi geliyo
bireyin,düşkırıklıklarına..Etrafımızda bir sürü kalkan var.'Umutsuzluğa
alışmayın,yatağa küs girmeyin' tavsiyesiyle yola çıkıyo insan,sessiz
odasından,bir 'umut'la.Çaresiz kalıyo tabi hemen,ses alamayınca
seslendiğinde,umut..var mı?Sigara içesi geliyo bireyin,kimseler bilmeden..Etrafımızda
birsürü kalkan var,bi süredir görmediği arkadaşıyla aynı anda birbirlerine
yazdıklarında,'kolaymış mutlu olmak bazen,neyse ki' diye düşünüyo insan.Radyoda
çok sevdiği bi şarkının ardından haber bültenine geldiğinde ise sıra,siktirip
gidesi geliyo bireyin,gitmiyo...
'İnsan'-'birey'
ikileminde süregelen hayatlarımız,bize şu 2 cümleyi öğretiyor neticesinde:
'Huyumuzdur,hep ölürüz.'
'Huyumuzdur,hep
diriliriz.'
Kalkanlarımız ne
zamandır korumuyo bizi,bilmiyorum.'İyi akşamlar' diyemiyorum esnaf amcaya,olur
da muhabbet başlarsa,etnik kimliklerimiz farklı olduğundan yarıda keserse
muhabbeti diye korkumdan,özel şeylerimi paylaşamıyorum artık çok
yakınlarımla,beni dinlemeye tenezzül dahi edemeyebileceğini düşündüğümden,’iyi
misin’ diye soramıyorum ‘o’ na,bunaltmaktan kortuğumdan,oysa öylesine merak
ediyorum ki..Korkaklaşıyoruz ulan düpedüz,ne kalkanı?
'Bir dünya varsa,ve ben orda yoksam.Ben nerdeyim?'
gerçekten..Bazen arkasına sığındığımızı bile farkedemediğimiz
maskeler,yaşadığımız yerde bizi karşılıyor ve kapıdan dışarı adım atabilmek
için,birini takmamız 'şart' koşuluyor.Nihayetinde dışarı
çıkmalıyız..Yıllar sonra gelen mutluluk,en azından potansiyel olarak
çok mühimken,diyemiyorum pek bişey.'İyi olmak yetmiyor.'
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder